เรื่องเล่าสาววัง-เล่นผีถ้วยแก้วในวัง เจอ “สุนทรภู่”

ม.ล.เนื่อง เล่าว่า แก้ววิ่งไปที่ตัวอักษร ส.เสือ แล้วไปสระอุ แล้วครอบน.หนู จนกระทั่งสะกดได้ครบว่า “สุนทรภู่” ทำให้เกิดเสียงเอะอะโกลาหล บ้างกลัวรีบกราบลงที่โต๊ะ บ้างก็บอกเชิงเรียกคุณตามาก็ดีนะ ไม่ทำอะไรลูกหลาน เหลือแต่น.ส.เลี่ยม ที่ไม่กลัวถามกลับไปว่า “คุณตาอยู่สบายดีหรือคะ”

แก้วเลื่อนไปที่อักษร สะกดว่า “เออสบาย”

ผู้เล่นในวงเริ่มหายกลัวกัน แม่พูล เอ่ยถามว่า อยากกินอะไร พรุ่งนี้เช้าจะทำไปถวายพระอุทิศให้คุณตา

แก้วเดินไปครอบตัวหนังสือสะกดว่า “ตาอยากกินขนมจีนแกงเนื้อ”

“ได้กินแน่คุณตา พรุ่งนี้แม่พูลเขาจะทำไปถวายพระที่วัดราชา” น.ส.เลี่ยม รีบเอ่ย

หลังจากหายกลัวแล้ว ข้อสงสัยของผู้เล่นในวงเริ่มตามมา “แม่เพิ่ม” ที่ร่วมวงด้วยสงสัยว่า จะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นสุนทรภู่จริง สุนทรภู่นั้นแต่งกลอนเก่ง เลยอยากขอให้แต่งกลอนให้เชื่อถือ

ม.ล.เนื่อง เล่าว่า แก้วเริ่มครอบที่ตัวหนังสืออีก คนในนั้นสะกดตามไปได้ใจความว่า

“หลาน-หลานเอ๋ยเลิกเถิดประเสริฐยิ่ง
ตารักหลานทุกๆ คนซนจริงๆ
ตาไม่วิ่งแล้วพับเผื่อย เหนื่อยจะตาย”

ว่าแล้วแก้วก็ล้มลง ไม่เดินต่อ ทุกคนฮาชอบใจกันทั่ว แต่แล้วเมื่อเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะจึงรู้สึกใจหายวาบ เหงื่อเย็นออก หัวใจเหมือนตกไปที่ตาตุ่มเมื่อเห็นคุณพระเลื่อน (พระพี่เลี้ยงของสมเด็จเจ้าฟ้านิภานพดล) ยืนหน้าบึ้งกลางประตูห้องเหนือบันได เป็นบุคคลที่ม.ล.เนื่อง เล่าว่า มีอำนาจจะ “เพ็ดทูล” ฟ้องใครๆ ก็ย่อมได้จึงเป็นที่เกรงกลัวทั้งวัง

คราแรกคุณพระเลื่อน เข้าใจว่ามาเล่นพนัน มั่วสุม ส่งเสียงจนได้ยินไปถึงถนนจึงทำให้ขึ้นมาดู จากนั้นจึงกวาดตาไปรอบๆ เสมือนจดจำว่ามีใครบ้าง

เป็นพี่เลี่ยม ที่ไม่ค่อยเกรงกลัวใครเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ได้มาพนันแต่เล่นทายหนังสือกัน ใครทายผิดต้องเขกกระดาษ” คุณพระเลื่อนเห็นของจริงก็ไม่เข้าใจว่าเป็นอะไร แค่มองค้อนและว่ากล่าวให้ไปพักผ่อน ห้ามไม่ให้ประชุมแบบนี้อีก ถ้าไม่เชื่อจะกราบทูลให้ทรงทราบ

รุ่งขึ้นแม่พูล ตื่นไปจ่ายเครื่องขนมจีนแกงเนื้อแต่เช้ามืด ผู้ใจบุญเรี่ยไรออกเงินให้แม่พูลอีกต่างหาก ความมาเฉลยเมื่อพี่เลี่ยม แอบเล่าให้ม.ล.เนื่อง ถึงเหตุผลที่ไม่ได้ออกเงินให้แม่พูล เพราะ มันไม่เป็นความจริง!! ม.ล.เนื่อง เขียนเล่าที่ได้ยินพี่เลี่ยมเอ่ยว่า

“ฉันเอานิ้วดันให้ถ้วยมันเดิน ฉันโกหกว่าสุนทรภู่มา ฉันถามฉันตอบแทนสุนทรภู่ทั้งนั้น กลอนนั่นฉันก็แต่งเอาเดี๋ยวนั้นเอง เพราะแม่เพิ่มเขาสงสัยนี่…บอกให้แล้วอย่าเที่ยวแหกปากนะ เดี๋ยวคนอื่นจะรู้ เจ็บใจคุณพระเลื่อนนัก เราจะเล่นอะไร-ทำอะไร เที่ยวสอดรู้สอดเห็นไปเสียหมด                     ดีละ ฝากไว้ก่อน”

ม.ล.เนื่องเขียนลงท้ายใจความส่วนนี้ว่า “ข้าพเจ้าฟังพี่เลี่ยมแล้วงงเลย พูดไม่ออก ได้แต่คิดว่า ผีถ้วยแก้วนี่ที่เขาเล่นเชิญมาจริงๆ มันจะเป็นไปได้ไหม แล้วที่บ้านฉวีใหญ่เขาเล่นกันมันโกหกหรือจริงล่ะ?”

อ้างอิง : นิตยสารศิลปวัฒนธรรม : ตุลาคม 2563/ ม.ล.เนื่อง นิลรัตน์. บทความ “รำลึกความหลังในวังสวนสุนันทา” ศิลปวัฒนธรรม ปีที่ 7 ฉบับที่ 10 สิงหาคม, 2529