เมืองโบราณทางภาคกลางและภาคตะวันตกของประเทศไทยในจารึกปราสาทพระขรรค์

จากข้อความในจารึกบทที่ 116 – 117 จะเห็นว่ามีชื่อเมืองที่ศาสตราจารย์ยอร์ช เซเดส์ สันนิษฐานว่าอยู่ในภาคกลาง เมืองเหล่านี้ได้แก่ ลโวทยปุระ สุวรรณปุระ ศัมพูกปัฏฏนะ ชยราชปุระ ศรีชยสิงหปุระ ศรีชยวัชรปุระ นอกจากนี้ยังน่าสังเกตว่า เมืองเหล่านี้ขยายไปทางทิศตะวันตกของเมืองลโวทยปุระ (ลพบุรี) แม้ว่าในปัจจุบันจะมีนักวิชาการหลายท่านทั้งไทยและเทศที่มีความเห็นแตกต่างออกไป อย่างไรก็ตามหากพิจารณาจากข้อความในจารึก จะเห็นได้ว่า เจ้าชายวีรกุมารพระโอรสของพระเจ้าชัยวรมันที่ 7 ผู้แต่งจารึกหลักนี้ ได้กล่าวถึงตำแหน่งที่ตั้งของเมืองเหล่านี้ ไว้อย่างเป็นระบบ กล่าวคือ หากเริ่มที่ลโวทยปุระ หรือลพบุรี มาทางทิศตะวันตกจะมาถึงบริเวณที่มีโบราณสถานเนินทางพระในอำเภอสามชุก จังหวัดสุพรรณบุรี ซึ่งพบร่องรอยหลักฐานที่ร่วมสมัยศิลปะบายน 

จากเนินทางพระลงมาทางใต้จะผ่านสุพรรณบุรี (เมืองสมัยอยุธยา) ลงมาที่โบราณสถานจอมปราสาทและสระโกสินารายณ์ ในอำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี จะพบสระนํ้าโบราณขนาดใหญ่ (บาราย?) รวมทั้งโบราณสถานจอมปราสาทซึ่งพบศิลปะแบบบายน

จากโบราณสถานจอมปราสาทและสระโกสินารายณ์มุ่งไปทางตะวันตก จะสามารถไปตามลำนํ้าแควจนถึงโบราณสถานปราสาทเมืองสิงห์ อำเภอไทรโยค จังหวัดกาญจนบุรี ซึ่งมีร่องรอยเมืองโบราณ ในวัฒนธรรมเขมรโบราณศิลปะแบบบายนขนาดใหญ่

จากโบราณสถานจอมปราสาทและสระโกสินารายณ์ หากลงไปทางใต้จะไปถึงเมืองราชบุรี ซึ่งพบโบราณสถานร่วมสมัยศิลปะแบบบายนที่วัดมหาธาตุวรวิหาร จังหวัดราชบุรี และเมื่อลงไปทางใต้จะไปถึงโบราณสถานวัดกำแพงแลง จังหวัดเพชรบุรี ซึ่งพบหลักฐานเกี่ยวกับศิลปะแบบบายน 

นอกจากนี้หลักฐานสำ คัญสิ่งหนึ่งที่พบร่วมกันในปัจจุบัน คือ ประติมากรรมพระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวร ซึ่งพบที่ โบราณสถานเนินทางพระ (จังหวัดสุพรรณบุรี) โบราณสถานจอมปราสาท (จังหวัดราชบุรี) โบราณสถานปราสาทเมืองสิงห์ (จังหวัดกาญจนบุรี) และโบราณสถานวัดกำแพงแลง (จังหวัดเพชรบุรี) ซึ่งต่างสะท้อนให้เห็นถึงความร่วมสมัยกันระหว่างโบราณสถานเหล่านี้อีกด้วย