ร้านขายขนมไทยบนพื้นที่เล็กๆ ริมถนนสะพานยาว อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช เปิดขายตั้งแต่เช้าตรู่และหมดอย่างรวดเร็วในช่วงสายๆ เกือบทุกวัน หยุดเพียงวันเดียวคือวันอาทิตย์ และทุกเช้าก็มีลูกค้ามารอซื้อขนมไทยรสชาติถูกปากนี้มากมาย เป็นร้านแห่งความหวานที่ถ่ายทอดจากรุ่นคุณยายมาสู่คุณป้ายังสาวอย่าง “หญิง” นางสาวสุชาดา ชลามาตย์ หญิงสาวที่ยังแลดูอ่อนเยาว์ทำให้หลายคนกลับไม่เชื่อว่าเธอทำขนมเองทั้งหมด เพราะขนมที่เห็นเป็นขนมไทยพื้นบ้านภาคใต้ซึ่งหารับประทานได้ยากยิ่งแล้วในสมัยนี้

พี่หญิง หรือ ป้าหญิง ของเด็กๆ ละแวกนี้เล่าให้ฟังว่า อดีตเคยช่วยแม่ขายขนมไทยทำให้มีความชำนาญในการทำขนมไทยพื้นบ้านภาคใต้แทบทุกชนิด ซึ่งแม่ของเธอก็เคยช่วยยายทำขนมไทยมาเช่นเดียวกัน การเรียนรู้วิธีทำขนมของแม่จากยายถ่ายทอดมาสู่หลานสาว หญิงสาวที่ทำขนมมาตั้งแต่เด็กจนจบการศึกษาปริญญาตรี คณะศิลปศาสตร์ เอกวัฒนธรรม จากมหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช แต่มีความใฝ่รู้ใฝ่เรียนด้านขนมไทยอย่างเต็มเปี่ยมทำให้เธอเรียนรู้เคล็ดลับและวิธีการต่างๆ จากการช่วยแม่ทำขนมมาตั้งแต่เด็กๆ เรียกได้ว่าสืบทอดความหวานจากรุ่นสู่รุ่นเลยทีเดียว

การทำขนมไทยในสมัยโบราณยังใช้วิธีการที่ละเอียดทุกขั้นตอนและยุ่งยาก ด้วยอุปกรณ์ในการทำขนมไทยสมัยก่อนนั้นไม่ได้สะดวกสบายเหมือนปัจจุบัน เช่น การใช้เตาถ่าน การใช้ไม้กวนขนมบางชนิดแทนเครื่องจักรในการกวน ทำให้เธอต้องหาทางประยุกต์และปรับเปลี่ยนวิธีการทำขนมบางอย่าง แต่คงไว้ซึ่งรสชาติของขนมไทยพื้นบ้านภาคใต้ และลดความหวานลงมาตามสมัยนิยมในปัจจุบันที่ลูกค้าจะคำนึงถึงสุขภาพเป็นสำคัญ

“ขนมที่ขายในร้านจะทำเองหมดทุกอย่าง หมุนเวียนกันไป มีประมาณวันละเกือบ 10 ชนิด โดยมีข้าวเหนียวหน้าต่างๆ เป็นหลัก อย่างข้าวเหนียวดำหน้ามะพร้าว ข้าวเหนียวเหลืองหน้ากุ้ง ข้าวเหนียวขาวหน้าสังขยา ขนมหม้อแกง และก็มีขนมอื่นๆ อย่างขนมโค (ขนมพื้นบ้านภาคใต้) ขนมชั้น ขนมเปียกปูน ขนมหยกมณี ขนมค่อมหรือที่รู้จักกันในภาคกลางว่าขนมสอดไส้ หมุนเวียนกันไปตามความต้องการของลูกค้าในแต่ละวัน”

สำหรับเคล็ดลับในการทำขนมไทยนั้น เธอบอกว่า “อยู่ที่ความใส่ใจเป็นสำคัญ เพราะขนมไทยบางชนิดมีความละเอียดอ่อนในวิธีการทำ ต้องทำให้ครบถ้วนห้ามข้ามขั้นตอน เช่น ขนมเปียกปูนต้องกวนจนครบเวลาเพื่อให้ขนมมีความเหนียวนุ่ม หรือการทำข้าวเหนียวสังขยาต้องใช้ข้าวเหนียวที่มีคุณภาพ และล้างข้าวเหนียวด้วยน้ำสะอาดหลายครั้งเพื่อเวลานึ่งเสร็จแล้วจะได้ข้าวเหนียวที่ขาวสวยหน้าตาชวนรับประทาน และสังขยาที่ทำก็ไม่ควรหวานเลี่ยนจนเกินไปเพื่อให้ได้รสชาติที่กลมกล่อมเวลากินคู่กันกับข้าวเหนียวขาว”

เธอเล่าอีกว่า การทำขนมไทยต้องอาศัยครูพักลักจำ ทดลองลองผิดลองถูก และปรับเปลี่ยนไปตามสมัยนิยมเพื่อให้ได้รสชาติที่ถูกปากของลูกค้า แต่ด้วยการช่วยแม่ขายขนมไทยมาตั้งแต่เด็กๆ ทำให้เธอมีความชำนาญในการทำเพิ่มขึ้น อีกทั้งหากสนใจขนมไทยที่แม่ไม่ได้ทำหรือไม่ได้สอน เธอก็มักแวะร้านหนังสือหาตำรามาเปิดอ่านหรือหาสูตรต่างๆ ตามอินเตอร์เน็ตมาลองผิดลองถูกด้วยตัวเองอยู่เสมอ

“การทำงานทุกอย่างเกิดจากความใส่ใจเป็นสำคัญ ถ้าเรามีใจรัก ไม่ต้องเรียนมาโดยตรงแต่หาความรู้และลองทำอยู่เสมอก็สามารถทำได้” เธอเล่าอย่างภูมิใจ

สำหรับเคล็ดลับมัดใจลูกค้าในการมาซื้อขนมจนเป็นลูกค้าประจำหลายรายของเธอคือ การปรับปรุงรสชาติให้ถูกปากคนรับประทาน เพราะวิถีการรับประทานของคนในปัจจุบันจะเปลี่ยนไป เช่น ใส่น้ำตาลลดลงเพื่อให้ความหวานน้อยลง แต่เธอก็เพิ่มส่วนผสมอื่นๆ เพื่อให้คงความกลมกล่อมของขนมไว้เช่นเดิม การใส่ใจเรื่องสีสันที่สวยงามและหน้าตาชวนรับประทานของขนมไทยแต่ยังคงใช้สีจากธรรมชาติ อย่างใบเตย ขมิ้น หรืออัญชัน แทนสีผสมอาหาร ทำให้ยังได้ทั้งรสและกลิ่นที่ชวนรับประทาน การไม่ใส่สารเคมีที่ทำให้ขนมอยู่ได้นานเพื่อความสบายใจของผู้ได้ลิ้มลองขนมปลอดสารเหล่านี้อีกด้วย