“ฟิชแอนด์ชิปส์” ของกินทำง่ายๆ แต่ทำไมขายดี

มีตำนานเล่าว่า ธรรมเนียมชาวคริสต์ที่กําหนดให้สาธุชนละเว้นการกินเนื้อทุกวันศุกร์ เนื่องจากพระเยซูสิ้นพระชนม์ในวันศุกร์ก่อนวันอีสเตอร์ ชาวคริสต์จึงยกย่องการเสียสละของพระองค์และไถ่บาปที่ตนเคยกระทําด้วยการงดกินเนื้อในวันศุกร์ทุกสัปดาห์ มากว่าหลายร้อยปี เดิม “ปลาชุบแป้งทอด” เป็นอาหารของชาวยิว นิยมกันมากในย่านอีสต์เอนด์ของลอนดอน ชาวยิวจํานวนมากลงหลักปักฐานกันที่นั่น

ขณะที่มันฝรั่งหั่นชิ้นทอดมีประวัติเก่าแก่ ยิ่งกว่านั้นอาจมีมาตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 18 และคนขายก็มักเป็นชาวไอริช ก่อนหน้านี้อาหารจานด่วนที่ใช้มันฝรั่งเป็นวัตถุดิบและเป็นที่นิยมสูงสุด คือ มันฝรั่งอบ แต่ในศตวรรษที่ 19 ผู้คนกลับชอบชิปส์มากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะในสกอตแลนด์และทางเหนือของอังกฤษ จนเกิดเป็นความคลั่งไคล้ในเมืองอุตสาหกรรมอย่างแลงคาเชียร์ เล่ากันว่าร้านขาย “ชิปส์” หรือมันฝรั่งทอด ขยายลงมาจากทางเหนือของอังกฤษ ส่วนร้านขาย “ปลาทอด” ก็ขยายมาจากทางใต้ของอังกฤษ ในที่สุดทั้ง 2 อย่างก็มาบรรจบกันในปี 1860 พอถึงช่วงปลายศตวรรษ ร้านฟิชแอนด์ชิปส์ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมอังกฤษ เมื่อถึงปี 1925 ก็มีร้านฟิชแอนด์ชิปส์ 35,000 ร้าน ปลาที่ขายในร้านเหล่านี้คิดเป็น 2 ใน 3 ของปลาที่จับได้ทั้งหมดรอบเกาะอังกฤษ

ระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง ฟิชแอนด์ชิปส์จัดว่ามีความสําคัญต่อขวัญกําลังใจของประเทศ จนเป็นหนึ่งในอาหารไม่กี่อย่างที่ไม่ต้องปันส่วน (ส่วนหนึ่งเพราะอังกฤษไม่ต้องนําเข้าทั้งปลาและมันฝรั่ง) แม้ความชื่นชอบที่คนอังกฤษมีต่ออาหารซื้อกลับบ้านสัญชาติอินเดีย อิตาลี และจีน จะส่งผลให้ร้านฟิชแอนด์ชิปส์แบบเก่าลดจํานวนลง แต่กระนั้นร้านประเภทนี้ก็ยังคงมีเหลืออยู่ ขนาดว่ากันว่ามีมากกว่าจํานวนร้านแมคโดนัลด์ในอังกฤษ 7 เท่า