ตามแม่ครัวหัวป่าก์จ่ายตลาดระลึกกรุงเทพในอดีต

เนื้อหาบางส่วนในตำราแม่ครัวหัวป่าก์ ได้กล่าวถึง“ตลาด” ของกรุงเทพฯ ในเวลานั้น โดยใช้คำบอกเล่าแบบคนในยุคนั้น ซึ่งอาจจะเข้าใจยากสักหน่อย ดังนั้น จึงขอแปลงเป็นภาษาของยุค 2564 ให้อ่านได้สบายขึ้น…ท่านผู้หญิงเขียนเล่าว่า  “…ในการครัวทำกับข้าวของกินนี้ ที่เป็นสิ่งสำคัญก็การไปตลาดซื้อสิ่งของที่จะมาทำเครื่องคาวหวานนั้น ผู้ที่ไปซื้อสิ่งของควรต้องเป็นผู้ที่ชำนาญ รู้เทศะ รู้กาล รู้ฤดู รู้วัตถุชนิดของดีและเลวทราม ที่จะได้สิ่งที่เป็นอาหารมาประกอบสำรับให้เป็นที่โอชารส  เมื่อชำนาญในการรู้ถิ่นที่อาหารแล้ว ก็จะได้ของดีราคาย่อมเยาเบาลงด้วย วัตถุที่เป็นอาหารในเวลาปัจจุบันนี้ เป็นที่บ่นอยู่ด้วยกันแทบทุกครอบครัวว่า อาหารแพงเต็มที ยิ่งกว่าก่อนหลายเท่าหลายทวี เพราะสินค้าที่เป็นเครื่องปรุงอาหารการกินนี้ในท้องตลาดจำหน่ายซื้อขายกันโดยความอิสระชอบใจของผู้ขายอย่างเดียว

…ในบางประเทศที่มีพลเมืองมาก อาหารการกินเป็นสิ่งสำคัญ อำเภอ กำนัน คอยเป็นธุระกำหนดพิกัดราคา เปลี่ยนแปลงสินค้าที่เป็นอาหารตามฤดูกาล เพื่อป้องกันคนจนที่จะซื้อจ่ายใช้สอยเป็นอันรู้ราคาได้  ราคาไม่ผิดเพี้ยนกันตามท้องตลาดต่างๆ เพราะมีกำหนดราคาจำนวนสิ่งของที่ทำครัวเป็นอาหาร  แต่ในท้องตลาดของเรา ของที่ขายชนิดเดียวกันก็มีราคาผิดเพี้ยนไปได้ตามท้องตลาดต่างๆ แล้วแต่ผู้ขายจะหากำไรได้เพียงไร ก็โก่งเอาราคาขึ้นไปเพราะว่าความต้องการมากขึ้น  สิ่งที่มีจะจำหน่ายไม่เพิ่มพูนยิ่งขึ้นกว่าความวัฒนะของพลเมือง อาหารจึงได้แพง ราคาจึงผิดต่างๆ กันในท้องตลาด    เพราะฉะนั้น ผู้ที่ไปจ่ายตลาดต้องเป็นคนสำคัญของพ่อบ้านแม่เรือน ด้วยแม่เรือนจะสั่งให้ซื้อของตามที่ต้องการ ก็ปรารถนาจะได้ของที่สดที่ดี  ผู้จ่ายตลาดถ้าไม่รู้ถิ่นที่ชำนาญแล้ว บางทีก็จะไปซื้อของไม่ดีราคาก็ยิ่งแพง และไม่ได้ตามที่แม่เรือนต้องการ