พระเมรุสมัยอยุธยา จากเอกสารโบราณ

“พระเมรุเอกเสายาว 20 วา ขื่อยาว 7 วา ทรงตั้งแต่ฐานบัตถึงยอดตรี 40 วา มียอดปรางค์ใหญ่ 1 ฐานปรางค์มีชั้นแว่นฟ้ารับสองชั้น ถัดชั้นแว่นฟ้าลงมามีรูปพรหมพักตรประดับยอดฐาน ถัดมามีรูปเทพนมรอบ ถัดลงมามีรูปอสุรแบกถานบัดรอบถานตามช่องซุ้มคฤหกุฎาคารน้อยๆ นั้นมีรูปเทพสถิตยประจำอยู่ทุกช่อง และมุขคฤหกุฎาคารใหญ่ เปนหน้ามุขซ้อน 2 ชั้นทั้ง 4 มุขๆนั้นมียอดปรางค์ย่อมๆ ตั้งอยู่บนหลังคามุขทั้ง 4 ทิศซึ่งเรียกว่าเมรุซีก นั้นที่ระหว่างมุขใหญ่ในร่วมมณฑปที่ย่อเก็จนั้นมียอดปรางค์ย่อมๆตั้งอยู่ตามระหว่างมุขนั้นทั้ง 4 ทิศที่เรียกว่าเมรุแซก แล้วมีหลังคาใหญ่ซ้อนสองชั้นรองหลังคามุขเมรซีกนั้นๆ เปนมุขยาวออกมาทั้ง 4 ทิศ ที่อกไก่บนหลังคามุขยาวทั้ง 4 ทิศมียอดบราลีตั้งเปนระยะห่างกันศอกหนึ่งเปนแถวไปทั่วทุกมุข ใต้หน้าบรรณนั้นเปนซุ้มคูหา ตามอกไก่และเชิงกลอนมีครีบสิงห์ครีบครุฑทับหลังคาทั้งสิ้น ตามเชิงกลอนน้ำตกมีพวงมะโหดโคมเพ็ชรห้อยตามมุขใหญ่เล็กและมณฑปมีช่อฟ้าใบระกาหางหงส์นาคสดุ้งพร้อมสารพางค์ ที่ฝาเมรุมีช่องบัญชรทุกห้อง หลังบัญชรมีซุ้มเปนยอดมณฑปนพศูล หว่างบัญชรมีเสาย่อเก็จประกอบนอกฝา ต้นเสามีกาบพรหมศร กลางเสามีตาบประจำยามรัด ปลายเสา เปนกาบกลีบบัวทรงเครื่อง บนปลายเสามีทวยนาครับเชิงกลอนยอดปรางค์และหลังคาหน้ามุขช่อฟ้าใบระกาบราลีฝาหน้าบัญชรจรนำลำยอง ล้วนแต่หุ้มดีบุกทองน้ำตะโกทั้งสิ้น”